Het is onrustig bij de regionale omroepen. De reden is natuurlijk de gezamenlijke opgelegde bezuiniging van 17 miljoen voor de gehele sector.
Nadat de schokgolven waren opgetrokken werden serieuze pogingen ondernomen om deze bezuiniging binnen de hele sector te realiseren. En gedurende deze poging werd duidelijk dat de benaderingen en de belangen van de verschillende partijen dusdanig ver uit elkaar liepen dat een succesvolle afronding niet eenvoudig zou zijn. We hebben het ook niet gehaald. Maar daar gaat het hier niet om.
Als technicus ben ik, door schade en schande, bewust geworden van het verschil in benadering van problemen ten opzichte van niet-technici. Technici willen feitelijk maar één ding: het probleem oplossen. En zijn er geen technische problemen, dan worden ze wel gevonden. We zijn daardoor over het algemeen erg pragmatisch ingesteld, houden niet van veel overleggen, en willen met alleen maar met de techniek bezig zijn. O ja, we houden bijna collectief niet van voetbal. Je zou het zelfs om kunnen draaien. Voldoe je hier niet aan, dan ben je geen technicus. Een soort lakmoesproef.
Wat opvallend was binnen de poging om tot een gezamenlijke bezuiniging te komen was dat het leek alsof er twee soorten technici waren. Of nauwkeuriger gezegd: binnen de afdelingen techniek zijn mensen werkzaam die een technisch hart hebben. Mensen die enthousiast worden van knoppen, kabels, systemen, apparaten, enz. Technici die de lakmoesproef glansrijk doorstaan. Maar er is ook een tweede groep technici die op een andere manier met de techniek omgaan. Ergens brand daar het technisch hart nog wel, maar de benadering van het immens brede technisch terrein is op de een of andere manier anders.
In beide gevallen is De Techniek het onderwerp van het gesprek, en in beide gevallen is er ‘politiek’ bij betrokken. Namelijk het zoeken naar gezamenlijke belangen, het maken van afspraken, het sluiten van compromissen, enz. Maar de manier waarop deze twee terreinen worden gehanteerd verschillen enorm.
Aan de ene kant heb je de technici, die politiek nodig hebben om tot oplossingen te komen. De core-technici. En aan de andere kant heb je politici (met een technische functie) met techniek op de agenda. De zogenaamde ‘vaagpraters en breedsprekers’. Ik reken mijzelf niet tot deze groep, alhoewel dit blog iets anders lijkt te zeggen.
De groep van breedpraters, genieten van het spelletje van schijnargumenten, tegenwerpingen, vertragingstactieken, lobbyen, enz. Technisch realiseren ze erg weinig. Ze lijken er alleen op uit te zijn om iedereen te laten verdwalen in het oerwoud van aannames, veronderstellingen, suggesties en tegenwerpingen. Alleen maar omdat, als wij allemaal daar in mee zouden gaan, zij niet uit hun politiek-technisch spelletje kunnen blijven spelen. Onder het mom van de vooruitgang proberen ze alleen maar het proces te stagneren. Want een oplossing is weer een agenda punt minder. Oplossingen waar de core-technici zo van houden. Want wij zien namelijk ook geen probleem in het oplossen van technische problemen. Techniek is altijd nodig (zie de blog over ‘Enabling Technology’), en techniek gaat altijd stuk. Er is altijd werk in de techniek !
Het probleem is niet dat de authentieke technici dit niet zien. Integendeel. Deze inhoudelijke leegheid wordt meestal scherp gezien. Het probleem is dat de technische vaagsprekers, op een dusdanig vage en abstracte wijze communiceren over onderwerpen waarvan alleen core-technici gedegen kennis hebben, dat de echte politici met politiek op de agenda, de journalisten, de omroepdirecteuren (uitzonderingen daargelaten) en misschien wel alle niet core-technici, niet het kaf van het koren kunnen scheiden.
Politiek is een onvermijdelijk onderdeel van alles wat we doen. En met enig treurnis zie ik sommige collega’s langzaam verschuiven van een technische insteek naar een politieke insteek. Zo langzaam dat ze het zelf niet zien. En opeens hebben ze het politieke spel als kern van hun activiteiten gemaakt. Als technici zijn ze verdwaald. Verdwaald in het vak, en verdwaald in hun zelf. Ontworteld van het mooiste ambacht dat bestaat.
En als dit al gebeurt bij technici, wiens werk qua geaardheid juist ver van de politiek ligt, hoe makkelijk is het dan wel niet voor de vakgebieden waar politiek deels inherent is aan het vak, om de koers uit het oog te verliezen ? Het is dan ook niet verwonderlijk dat het niet is gelukt om gezamenlijk de bezuinigingen te realiseren. We raken makkelijk onze koers kwijt. We verdwalen snel. Te snel om iets te kunnen bereiken. En soms zijn we al verdwaald voordat we überhaupt zijn begonnen. En dat begroot mij zeer. Niet dat we er samen niet uitkomen. Dat kan gebeuren. Maar dat we verdwaald zijn. Het stemt mij triest.